Վիլյամ Սարոյանի պատմվածքը պատմում է կյանքը վայելելու անհրաժեշտության մասին ՝ անկախ նրանից, թե ինչպիսին է այն: Պետք է ուրախ լինենք, որ մենք ստեղծագործելու և զարգանալու հնարավորություն ունենք: Իհարկե, շատ երկրներ ավելի զարգացած են, քան մերը, բայց դա բողոքելու առիթ չէ, ասել, որ ամենինչը շատ դժվար է: և այս պատմությունն ինձ հանգեցրեց այն մտքի, որի մասին ես կցանկանայի խոսել:
Ի՞նչ է նշանակում դժվարություն: Կա՞ մի տեսակ բնորոշում դրա համար, կամ յուրաքանչյուրի համար կա իր սեփական հնարավորությունների շրջանակը: Ոչ այնքան վաղուց, ես հետևում էի հաշմանդամություն ունեցող մարդկանց կյանքին: Երբեմն ես հանդիպում եմ նրանց իմ կյանքում և նկատելով այս կայծը նրանց աչքերի մեջ և ժպիտը, ասես խեղդվում եմ իմ մտքերի և անհանգստությունների ճահճի մեջ: Որքան ուժեղ է մարդը, եթե, շատ ավելի դժվար կյանք ունենալով, ինքն իր մեջ ուժ է գտնում նորից ժպտալ:Եվ քանի օրեկան շատ դրդապատճառներ ասում են առողջ մարդկանց, որ այս կյանքը գեղեցիկ է, երբ նրանք սահմանափակվում են անվասայլակով: Եվ քանի՞ երեխաներ են ժպտում ձեզ այս անմեղ աչքերով ՝ իմանալով, որ մինչև իրենց կյանքի ավարտը նրանք շրջապատված կլինեն բժշկական խողովակներով և հիվանդանոցի պատերով: Բայց ինչու՞: Ինչու՞ է առողջ, հարուստ պատանին կանգնած երկնաքերի տանիքում, մտածում է, թե ինչպես կյանքը նրա հանդեպ անարդար է, երբ նրա հասակակիցը ամբողջովին սոցիալականացված և սահմանափակված վայելում է այս կյանքի փոքրիկ հմայքը: Արդյո՞ք մենք այդքան եսասեր ենք: Արդյո՞ք ֆինանսական դժվարությունը կամ միայնությունը կամ որևէ այլ բան կարող է կոտրել մեզ: Եվ ընդհանրապես ինչ տարբերություն: Մարդն իրո՞ք այդքան թույլ և փչացած է: Արդյո՞ք ես … այնքան թույլ և փչացած եմ: Ես նստած եմ բազմոցի վրա ՝ դիտելով մի տեսանյութ, թե ինչպես է մարդը բառացիորեն առանց վերջույթների զբաղվում սպորտով, հանդիպում ընկերների հետ, ընտանիքի հետ, մինչդեռ ես ոչ մի բան չեմ անում: Մի մարդ, ով մշտական մեխված է մահճակալին , ժպտալու ուժ է գտնում իր մեջ, երբ որ դուբողոքում ես նրանից որ անելիք չունես, կամ էլ փոքր աշխատավարձ ունես: Նման պահերին բոլորը պետք է հասկանան, որ նրանք իրավունք և պատճառ չունեն արտասվելու համար: Քանի որ բոլոր այն մարդիկ, ում համար այդքան ափսոսում եք, բարձրանում են ձեր մակարդակը և գերազանցում ձեզ: Նման պահերին բոլորը պետք է մտածեն: Մեզանից յուրաքանչյուրը պետք է ոտքի կանգնի և չբողոքարկի բոլոր տեսակի անհեթեթություններից: Մինչ այս աշխարհում կան մարդիկ, ովքեր չեն ապրում լիարժեք կյանքով, բայց ովքեր պայքարում են, դուք, և հենց դուք եք, ովքեր իրավունք չունեք հուսահատվել: Ուստի հպարտացեք որ դուք ապրում եք: Վազեք, որ հանդիպեք դժվարություններին, և որքան էլ որ դժվար լինի ձեզ համար, հիշեք, որ պարզապես չեք կարող հուսահատվել:
Դիանա Աթանեսյան 
Оставьте комментарий